Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων στις 4 Απριλίου, μία «γιορτή» που όσο συνεχίζει να «γιορτάζεται» θα προσβάλλει τον πολιτισμό και την ανθρωπιά μας.
Γιατί μόνο όταν αδειάσουνε τα καταφύγια, μόνο όταν δεν υπάρχει ούτε ένα πλάσμα εκεί έξω που πονάει μόνο, που πεινάει μόνο, που κρυώνει μόνο, που διψάει μόνο, που ζει και πεθαίνει ΜΟΝΟ, θα μπορέσει η λέξη «αδέσποτο» να σβηστεί από τα λεξικά και η λέξη «αγάπη» να γραφτεί στην καρδιά μας.
Τα αδέσποτα δεν είναι ένα βάρος, ένα παράσιτο, μία άσχημη εικόνα που χαλά την αισθητική μας. Είναι η συνέπεια της δικής μας αδιαφορίας, της έλλειψης παιδείας, ανθρωπιάς και αγάπης. Οι γάτες και οι σκύλοι που ζουν στον δρόμο δεν είναι άγρια ζώα που μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους. Είναι πλάσματα που εξημερώθηκαν από τον άνθρωπο χιλιάδες χρόνια πριν και μόνο με τη βοήθεια του ανθρώπου μπορούν να επιβιώσουν. Και ο άνθρωπος αυτό οφείλει να κάνει, να τα σέβεται ως συγκάτοικούς του σε αυτό τον πλανήτη και να φροντίζει για την ευζωία τους.
Το προσδόκιμο ζωής ενός σκύλου ή μίας γάτας που ζει σε σπίτι μπορεί να φτάσει και τα 20 χρόνια. Όταν όμως το ίδιο αυτό πλάσμα βρεθεί στον δρόμο θα ζήσει μόνο 1,5 με δύο χρόνια, και αυτό μόνο αν είναι τυχερό. Η πείνα, η δίψα, οι ασθένειες, τα τροχαία και η κακοποίηση, κόβουν πρόωρα το νήμα της βασανισμένης ζωής τους. Τι χειρότερο από το να πεθαίνεις αβοήθητος στο δρόμο με ανθρώπους να σε προσπερνούν χωρίς να γυρνούν να σου ρίξουν μία δεύτερη ματιά γιατί θεωρούν ότι δεν είσαι δική τους ευθύνη; Και όμως, η ευθύνη δεν είναι μόνο του εκάστοτε δήμου και της πολιτείας γενικά. Η ευθύνη ανήκει σε όλους μας.
Λίγο νερό, λίγο φαγητό, ένα χάδι μπορεί να αλλάξει ακόμα και ολόκληρη τη ζωή ενός πλάσματος που υποφέρει εκεί έξω. Ο κάθε ένας μας μόνος του μπορεί να κάνει τη διαφορά. Όταν βλέπουμε ένα ζώο να υποφέρει είναι απάνθρωπο να το προσπερνάμε. Όχι, δεν θα τρέξει κάποιος άλλος για αυτό, εμείς μπορεί να είμαστε η τελευταία του ελπίδα. Οι φιλοζωικές οργανώσεις και οι εθελοντές κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να σώσουν όσα περισσότερα ζώα μπορούν αλλά είναι ακριβώς αυτό, εθελοντές, δεν πληρώνονται, δεν έχουν μισθό, έχουν απλά τον ελάχιστο σεβασμό προς τη ζωή και την αναγνώριση της ευθύνης που όλοι φέρουμε. Είναι άνθρωποι που αφιερώνουν όλη τους την ενέργεια, όλα τους τα χρήματα και όλη τους στη ζωή για αυτά τα τόσο αδικημένα πλάσματα. Σίγουρα αυτό δεν είναι κάτι που μπορούν να κάνουν όλοι. Σίγουρα όμως όλοι μπορούν να αναγνωρίσουν την ευθύνη τους και να βάλουν το δικό τους λιθαράκι σε αυτό τον αγώνα. Ο τρόπος είναι εξαιρετικά απλός.
- ΔΕΝ κακοποιούμε τα αδέσποτα ζώα, στειρώνουμε
- ΔΕΝ ζευγαρώνουμε τα ζώα μας,
- ΔΕΝ παρατάμε τα ζώα μας στο δρόμο, υιοθετούμε και
- ΔΕΝ αγοράζουμε μέχρι να αδειάσει και το τελευταίο κλουβί,
- ΔΕΝ γυρίζουμε από την άλλη το κεφάλι όταν βλέπουμε ένα ζώο να πεινάει, να είναι άρρωστο ή χτυπημένο και να υποφέρει. Εάν δεν ξέρουμε πώς να το βοηθήσουμε ζητάμε βοήθεια αλλά δεν το αγνοούμε θεωρώντας ότι κάποιος άλλος θα ασχοληθεί μαζί του. Η ευθύνη είναι δική μας και μόνο δική μας.
Η μέγιστη κίνηση αγάπης που μπορούμε να κάνουμε είναι να υιοθετήσουμε ένα αδέσποτο ζώο. Να ανοίξουμε το σπίτι μας και την καρδιά μας για ένα πλάσμα που υποφέρει. Να αλλάξουμε τη ζωή του και να αλλάξουμε και τη δική μας ζωή προς το καλύτερο. Να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να μάθει τι σημαίνει ευγνωμοσύνη και ανιδιοτελής, απέραντη αγάπη. Γιατί αυτό θα μας δείχνει το ζώο που σώσαμε για όλη του τη ζωή. Να σώσουμε ένα αβοήθητο πλάσμα και μαζί με αυτό να σώσουμε τον εαυτό μας. Γιατί όταν σώζεις ένα πλάσμα από τον δρόμο, σύντομα συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις σώσει μόνο εκείνο αλλά κυρίως τον εαυτό σου.
